David77 pisze:sabekk,
Wiesz... no o ile przykład jaki podajesz z Rz 8: 11 ma charakter oczywisty, no to w Dz. 20:28 raczej brak tego typu zaimków, które by coś rozstrzygały. Pozwolę sobie zatem podać inny przykład, bardziej odzwierciedlający to, z czym mamy do czynienia w Dz. 20:28, a o czym mówił, cytowany przez Emeta, Moulton: „Za słowem ἴδιος [idios] musi stać jakiś rzeczownik określany"
Dz. 1:25 (BW)
25. Aby zajął miejsce w tej służbie i w posłannictwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść na miejsce swoje [ἴδιος].
Zauważ, że o ile w pierwszym przypadku owo miejsce jest określone (służba, posłannictwo), o tyle w drugim przypadku (miejsce swoje [idios]) nie ma tu rzeczownika określającego po owym idios, czym owo jest. Jednak Moulton pisze, że „za słowem ἴδιος [idios] musi stać jakiś rzeczownik określany". Innymi słowy tak jak w Dz. 20:28... będzie on domyślny. Jaki to zatem będzie rzeczownik? Będzie to wynikać na przykład z Jana 17:12. Czyli owym domyślnym miejscem po słowie ἴδιος będzie zatracenie. Jaki zatem domyślny rzeczownik nasuwa nam się odnośnie krwi po idios w Dz.20:28, biorąc pod uwagę, że będziemy mieli w tym tekście "Kościół Boga" (BT), a owym Bogiem nie jest Jezus, jak to przyznał pewien katolicki apologeta? Sam przytaczałeś szereg tekstów...
Przykład jaki podąłem miał na celu jedynie pokazać do kogo może odnosić się dany zaimek . Ktoś kiedyś powiedział że skoro w Dz 20:28 nie ma tam słowo Syn to nie powinno się go dodawać do tekstu . Zwróć uwagę na ten przykład :
Rz 1:1,2
(1) Paweł, sługa Jezusa Chrystusa, powołany na apostoła, wyznaczony do zwiastowania ewangelii Bożej, (2) którą
przedtem zapowiedział przez swoich proroków w Pismach Świętych
Ten sam werset według tłumaczenia Biblii Tysiąclecia
(1) Paweł, sługa Chrystusa Jezusa, z powołania apostoł, przeznaczony do głoszenia Ewangelii Bożej, (2) którą
Bóg przedtem zapowiedział przez swoich proroków w Pismach świętych. BT
Żaden z najstarszych rękopisów nie zawiera w wierszu 2 rzeczownika
θεὸς jednak tłumacze Biblii Tysiąclecia dodali w tym przypadku słowo Bóg chociaż w tekście greckim słowa tego nie ma , zatem mamy w tym przypadku do czynienia z podmiotem domyślnym .
Sama gramatyka to nie wszystko należy brać również pod uwagę kontekst dalszy który to w przypadku Dz 20:28 przeczy temu jakoby to sam Bóg Najwyższy swoją krwią nabył Kościół .
Zwróć uwagę na ten przykład :
Efaz 1:13, 14
13 . W nim i wy, którzy usłyszeliście słowo prawdy,
ewangelię zbawienia waszego, i uwierzyliście w niego, zostaliście zapieczętowani
obiecanym Duchem Świętym, (14)
który jest rękojmią dziedzictwa naszego, aż nastąpi odkupienie własności Bożej, ku uwielbieniu chwały jego.
Kto jest rękojmią dziedzictwa ? Czy Duch św czy też może Chrystus ?
W komentarzy do tego wersetu w przekładnie Interlinearnym NT czytamy
Odpowiednik grecki tego zaimka jest rodzaju nijakiego i odnosi się do ,, Duchem '' niektóre jednak rękopisy mają rodzaj męski ὅς . W tym wypadku odnieść go można do Pomazańca
ℵ - 01 (Sinaiticus):
Efaz 1:14
ος εστιν αρραβων της κληρονομιας ημων εις απολυτρωσιν της περιποιησεως εις επαινον δοξης αυτου
Od siebie dodam że Ewangelia w j greckim jest rodzaju nijakiego
τὸ εὐαγγέλιον podobnie jak słowo Duch zatem zaimek wskazujący dla Ewangelii i Ducha będzie ,,
ὃ