Forum biblijne

[radek]

BoaDusiciel to właśnie miałem na myśli. Jesteś pewien, że nie zmieni zdania?

Syr 39:16 pau "(16) Wszystkie dzieła PANA są bardzo dobre, i każdy Jego rozkaz spełnia się we właściwym czasie. Nie można powiedzieć: „Co to jest i po co?”. Wszystko ma zastosowanie w swoim czasie."

[BoaDusiciel]

Nie wiem, Radku.
Podaj odpowiedź, a ja się z nią zgodzę, bo uważam że masz rację
Ciepło tam u was dziś było ?

[radek]

BoaDusicielu, jeśli używasz właściwych, pochodzących od Boga, argumentów, to będzie i racja, i pogoda

Hi 38:4-41 eib "(4) Gdzie byłeś, gdy posadawiałem ziemię? Powiedz, jeśli to wiesz i rozumiesz. (5) Kto wyznaczył jej rozmiary? Czy wiesz? Albo kto rozciągnął nad nią sznur mierniczy? (6) Na czym osadzone są jej podstawy, albo kto położył jej kamień węgielny, (7) gdy chórem śpiewały gwiazdy poranne, a aniołowie Boży wznosili radosne okrzyki? (8) Kto osłonił morze przy jego narodzinach, gdy burząc się, wychodziło z łona, (9) gdy obłok uczyniłem jego szatą, a ciężką chmurę becikiem, (10) gdy wyznaczyłem mu moją granicę, gdy założyłem zawory oraz bramy (11) i powiedziałem: Dotąd dojdziesz — i nie dalej! I tu zatrzymasz swoje dumne fale! (12) Czy odkąd żyjesz, obudziłeś poranek? Czy zorzy wskazałeś jej miejsce, (13) tak by objęła krańce ziemi, z której bezbożni zostaną strząśnięci? (14) By ziemia nabrała kształtów jak glina pod pieczęcią, zaczęła mienić się jak odzienie, (15) by w końcu bezbożnym odebrano światło i ich dumnie wzniesione ramiona utrącono? (16) Czy dotarłeś aż do źródeł morza i przechadzałeś się po dnie morskiej toni? (17) Czy otworzyły się przed tobą bramy śmierci i czy widziałeś bramy jej cienia? (18) Czy poznałeś rozmiary ziemi? Powiedz, jeżeli wiesz to wszystko! (19) Którędy prowadzi droga tam, gdzie mieszka światło? A ciemność? Gdzie jest jej mieszkanie, (20) tak byś mógł ją zawrzeć w jej granicach i był świadom ścieżek do jej domu? (21) Oczywiście wiesz o tym! Wtedy cię urodzono! Żyjesz od niepamiętnych czasów! (22) Czy dotarłeś aż do skarbnic śniegu? I czy widziałeś skarbnice gradu, (23) który przechowuję na czas ucisku, na dzień walki i bitwy? (24) Którędy prowadzi droga tam, gdzie dzieli się światłość, i skąd wypuszcza się na ziemię wiatr wschodni? (25) Kto wyrąbał koryto ulewie i drogę trzaskom gromów, (26) by nawodnić ziemię bezludną, niezamieszkaną pustynię, (27) by nawodnić nieużytki i ugory i zazielenić je dywanem trawy? (28) Czy deszcz ma ojca? Kto zrodził krople rosy? (29) Z czyjego łona pochodzi lód? I kto zrodził szron niebios? (30) Wody twardnieją jak kamień, a powierzchnia głębin wód tężeje! (31) Czy wiesz, jak połączyć Plejady lub rozluźnić więzy Oriona? (32) Czy umiesz we właściwym czasie wyprowadzać konstelacje lub pokierować Niedźwiedzicą z jej młodymi? (33) Czy znasz porządek niebios? Czy ustanowiłeś ich władzę na ziemi? (34) Czy możesz podnieść swój głos ku obłokom i sprowadzić na siebie masy wód? (35) Czy możesz puścić błyskawice, tak by wyruszyły i powiedziały: Jesteśmy na twoje rozkazy!? (36) Kto w najdalszych głębiach umieścił mądrość lub dał bystrość rozumowi? (37) Kto potrafi w mądrości przeliczyć obłoki i kto zdoła uchylić łagwi z wodą niebios, (38) gdy proch ziemi zbija się w twardą masę, a bryły przylegają do siebie? (39) Czy polujesz na łup dla lwicy i zaspokajasz pragnienie lwiąt, (40) gdy kulą się na legowiskach lub siedzą w gąszczu na czatach? (41) Kto przygotowuje krukowi pokarm, gdy jego pisklęta wołają do Boga albo tułają się bez pożywienia?"

[tola]

III Wojna odwołana moze to ma zwiazek z zapowiedzia III Listp
Najwidoczniej nie doszło do tego co zamierzali.

chyba,ze cos innego miał na mysli

[janwisniewski68]

[BoaDusiciel]

Nie wiem jak w Tworkach, ale u mnie obowiązuje taka logika:
1. Niniwa miała zostać zniszczona - tak prorokował Jonasz.
2. Niniwa nie została zniszczona - czyli proroctwo się nie spełniło.
3. Skoro proroctwo się nie spełniło, to z Jonasza taki prorok, jak z Jana W.

[Listek]

" PAN zaś powtórnie skierował do Jonasza takie słowa:
(2) Wstań i udaj się niezwłocznie do Niniwy, tego wielkiego miasta, i ogłoś mu przesłanie, które Ja przekażę tobie. (3) Jonasz wstał i zgodnie ze słowem PANA poszedł do Niniwy. Niniwa zaś była dla Boga ważnym miastem. Jej obejście zajmowało trzy dni drogi.

(4) Jonasz wyruszył, by pokonać pierwszy odcinek drogi, a idąc, wołał: Jeszcze czterdzieści dni i Niniwa będzie zburzona!

(5) Mieszkańcy Niniwy uwierzyli Bogu. Ogłosili post i od największego do najmniejszego przywdziali włosiennice. (6) Również gdy sprawa ta doszła do króla Niniwy, wstał on ze swojego tronu, zdjął z siebie zdobną szatę, okrył się włosiennicą i usiadł w popiele. (7) Wydał też w Niniwie takie obwieszczenie: Rozporządzeniem króla i jego doradców, niech każdy człowiek i zwierzę, bydło oraz owce wstrzymają się od jedzenia. Niech nie wychodzą na pastwiska ani nie piją. (8) Niech wszyscy ludzie i bydło przywdzieją włosiennice i niech głośno zawołają do Boga. Niech każdy zawróci ze złej drogi i niech się powstrzyma od bezprawia. (9) Kto wie, może Bóg zechce okazać nam miłosierdzie, poniecha tego, co postanowił w przypływie swego gniewu — i nie zginiemy.

(10) Bóg rzeczywiście dostrzegł ich zmianę. Zauważył, że odwrócili się od złego. Dlatego wezbrała w Nim litość. Miał zesłać na nich nieszczęście — ale nie zesłał."Jon.3,1-10

Cytat:

Niniwa była stolicą Asyrii u szczytu jej potęgi za czasów Sennacheryba, który wstąpił na tron w 705 r. przed Chr., aż do jej upadku w 612 r., a następnie stała się symbolem ostatecznej zagłady Asyrii. Miasto leżało na wschodnim brzegu Tygrysu naprzeciw Mosulu. Jego ruiny obejmują wiele małych pagórków i dwa duże tella, które zajmują obszar 1800 akrów, otoczony ceglanym murem o długości około 13 km.

[radek]

"Ofiara całopalna", to ofiara wydobyta ze Świętego Ognia. "Ofiara krwawa", to owoc Świętego Małżeństwa. "Ofiara bezkrwawa", to służba "kapłańska". "Ofiara kadzielna" to wybaczenie grzechów winnemu. "Kupienie Panu wonnej trzciny za pieniądze", to nabycie dla Pana daru spoza powierzonego "gospodarstwa". "Nasycenie Pana tłuszczem ofiar", to służenie ogniem swej Miłości, dla przechowania cudzego życia

Iz 43:23-24 bt5 "(23) Nie przyniosłeś Mi baranka na całopalenie ani Mnie nie uczciłeś krwawymi ofiarami. Nie wymuszałem od ciebie ofiary bezkrwawej ani cię nie trudziłem ofiarą kadzielną. (24) Nie kupiłeś Mi wonnej trzciny za pieniądze ani Mnie nie nasyciłeś tłuszczem twoich ofiar; raczej przysporzyłeś Mi trudu twoimi grzechami, występkami twoimi Mnie zamęczasz."

[Listek]

"Ofiary Nowego Przymierza
Tylko trzy rodzaje zwierząt, są dopuszczalne na ofiarę na ołtarzu Bożym: wolne od wad woły (byki lub krowy), owce (baran lub owca), lub kozy (kozioł lub koza). Każdy rodzaj tych zwierząt jest udomowiony i spokojny. Oprócz tych ssaków, tylko dwa ptaki mogły być ofiarowane: synogarlice i gołębie, z których oba są również nie drapieżne i spokojne. Oprócz tych ofiar ze zwierząt, biedny człowiek może składać różne ofiary z mąki, która była stosowana na chleb dla kapłanów.
Opisanych jest pięć podstawowych kategorii ofiar.

Całopalenie (Olah) to ofiara całkowicie spalana przez ogień na ołtarzu.

Ofiara mączna (minchah) była miarą przaśnej mąki zmieszanej z oliwą i kadzidłem spalanej na ołtarzu, a resztę poświęcali kapłani.

Ofiara pokojowa (szelamim) była ofiarą dziękczynną, w której uczestniczyli wszyscy składając dzięki Bogu przy radosnych okazjach.

Ofiara za grzech (chatat) była ofiarą ze zwierzęca (lub ofiara z mąki) składana by odpokutować za przypadkowy grzech.

Ofiara winy (aszam) była ofiarą składaną by odpokutować za oszukiwanie innych i za fałszywe przysięganie.

Należy zauważyć, że w odróżnieniu od innych ofiar, ofiary za grzechy i winy były niezbędne by odkupienie mogło być dokonane. Musiały być ofiarowane przez arcykapłana który kropił krwią ofiary siedem razy wewnątrz Przybytku na złoty ołtarz. Tłuszcz ofiary palono na ołtarzu miedzianym, ale reszta zwierzęcia (jej skórę, mięso, i wnętrzności) zostały wynoszone "poza obóz" na spalenie ogniem.

Przepisy, które czytamy między innymi w pierwszych rozdziałach 3 Księgi Mojżesza, można traktować nie tylko jako zapis alegoryczny, wskazujący na przyszłe zadania rzeczywistej, duchowej świątyni, ale także jako konkretną informację moralną dla człowieka, który mocą duchowej ofiary chciałby zbliżyć się do Boga. Apostołowie po wielokroć dawali do zrozumienia, że czas składania ofiar zakończył się tylko w literze, ale nadal można i należy składać duchowe ofiary. Takie znaczenie ofiary znane było jeszcze za czasów istnienia literalnej świątyni w Jerozolimie. To dlatego prorok Ozeasz nawołuje do składania „cielców warg", a nie tylko literalnych cielców na krwawym ołtarzu świątynnym.

"2. Weźmijcie z sobą słowa, i nawróćcie się do JHWH, mówcie do niego: Odpuść wszystkę nieprawość, a daj to, co jest dobrego, tedyż oddamy cielce warg naszych."
Ozeasza 14:2 [BG]


Jeszcze mocniej akcentowane jest znaczenie takiej ofiary w Pismach Apostolskich.

"1. Proszę was tedy, bracia! przez litości Boże, abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest, rozumną służbę waszę.
2. A nie przypodobywajcie się temu światu, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu waszego na to, abyście doświadczyli, która jest wola Boża dobra, przyjemna i doskonała."
Rzymian 12:1-2 [BG]

"5. I wy jako żywe kamienie budujcie się w dom duchowny, w kapłaństwo święte, ku ofiarowaniu duchownych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa."
1 Piotra 2:5 [BG]

"15. Przetoż przez niego ofiarujmy Bogu ofiarę chwały ustawicznie, to jest, owoce warg wyznawających, imieniowi jego.
16 A dobroczynności i udzielania nie przepominajcie; albowiem się Bóg w takowych ofiarach kocha."
Hebrajczyków 13:15-16 [BG]

"18. Zapłacono mi więcej niż pełną miarę - zostałem nasycony, bo otrzymałem od Epafrodyta dary, które posłaliście - są one aromatyczną wonią, miłą ofiarą, taką, w której Bóg ma upodobanie."
Filipian 4:18 [KŻNT]

"17. A nawet jeśli krew moja zostanie wylana jako ofiara płynna na ofiarę i służbę waszej wiary, będę się wciąż cieszył i radował z wami wszystkimi."
Filipian 2:17 [KŻNT]


Jeśli w powyżej zacytowanych miejscach służba, wyznawanie ustami Bożego imienia, dobroczynność, udzielanie, pomoc finansowa, śmierć człowieka nazywane są ofiarami, to może da się potraktować przepisy mówiące o ofiarach jako konkretne wskazówki moralne, w jaki sposób należy Bogu składać te ofiary, tak aby były one przyjemne. Również korzystanie z wielkiej ofiary za grzech, którą za nas złożył Adonaj Jeszua, nie jest aż tak bardzo automatyczne, jak sądzą niektórzy chrześcijanie. Przebaczenie uwarunkowane jest wiarą, a wiara musi okazywać się uczynkami, inaczej musielibyśmy słusznie podejrzewać, że bezkrytyczna wiara w zbawienie przez krew Meswjasza niezależnie od tego jak postępujemy, jest martwa.
Najbardziej narzucająca się interpretacja moralna ujawnia się w opisie ofiary za występek.
Człowiek, który zorientował się, że przywłaszczył sobie cudzą rzecz, nie tylko musiał ją oddać, by liczyć na Boże przebaczenie, ale jeszcze dołożyć piątą część jej wartości, aby ponieść konsekwencje nierozważnego uczynku, a oszukanemu dać zadośćuczynienie za „szkody moralne".
W przypadku innych ofiar podobne wnioski są nieco trudniejsze do wychwycenia. Tym niemniej widoczne proporcje przy ofiarach za grzech – im wyżej postawiony grzesznik tym większa ofiara – czy konieczność obmycia i „porządnego ułożenia" ofiary całopalnej, są również łatwe do zinterpretowania.
Wymowne są także przepisy ofiary śniednej (pokarmowej, Minha), które określają jej skład: mąka, wino, oliwa, kadzidło i sól. Elementy te w odpowiednich proporcjach winny towarzyszyć każdej innej ofierze.
Wydaje się, że ich znaczenie jest równie intuicyjne, jak dodanie 20 procent do szkody wyrządzonej bliźniemu czy Bogu.
Jeśli zatem w taki sposób będziemy próbowali odczytywać przepisy o ofiarach, to okaże się, że nie tylko nadal zachowują one swoją ważną aktualność, ale także nie ogranicza się ona jedynie do znaczeń alegorycznych, które często mijając naszą codzienność opisują wielkie procesy historyczne.

Przepisy o ofiarach odczytane na sposób moralny – choć to zadanie nieproste – dostarczają ważnej informacji o składzie i sposobie składania naszych ofiar, ofiar z uczuć, słów, uczynków, darów, ofiary naszej służby i życia dla Boga. Zdaje się, że chcąc móc określić naszą służbę Bożą niezbędnym przymiotnikiem: „rozumna", musimy się posłużyć informacjami płynącymi między innymi z początkowych rozdziałów 3 Księgi Mojżesza.

Ofiary całopalne
Myślę, że mogą pokazywać zupełne oddanie człowieka, ofiarującego owe zwierzę. Ogień poświecenia zupełnie trawi przedstawioną Bogu ofertę z naszego życia, spraw, marzeń, ambicji... Oby te ofiary całopalne - cały czas były składane na Bożym ołtarzu - oby Boże upodobanie, mój zachwyt Jego aprobatą dla moich szczerych wysiłków - doprowadził do całkowitego strawienia ofiary przez Boży ogień a także doprowadził do chwalebnego zmartwychwstania sprawiedliwych.

Nerki, otrzewna, tłuszcz z wnętrzności ofiarnego zwierzęcia...
Wierzę, że "to" pokazuje na współczesnego ofiarnika. Coś o roli wnętrzności w życiu człowieka wiedzą emocjonalni, namiętni wyznawcy Jeszui! Dla nich centrum ich świadomości to rozedrgany od wrażeń splot słoneczny. A oni - jako ofiarnicy - nie chcą ulegać bezwiednie eksplozji namiętności w swoim ciele. Wiele lat dostosowują swoje życie do nakazów słowa Bożego, by w końcu odnaleźć w cudownym a zarazem naturalnym napełnieniu duchem świętym odpoczynek. Zdaje się , że tak namiętnym człowiekiem był ukochany apostoł Paweł. Jego wnętrzności trawił Boży ogień - a tłuszcz ofiary wydał to co sam Pan kocha bardzo - rozkoszną woń w nozdrzach Wiekuistego.

Woń przyjemna dla Pana
Jest to całopalenie, ofiara ogniowa, woń przyjemna dla Pana. (3 Mojż.1:13)
Zauważam, że ludzkie i chrześcijańskie doświadczenia braterskiego i przyjacielskiego grona – mi najbliższego przestrzenią, kontaktem, wieloletnią znajomością – na wiele sposobów wielbię mojego Pana i Mistrza, a także jego Ojca – Wiekuistego BĘDĘ…
Ale czasami – przyznaję – trudno mi sprecyzować opinię – czy te zdarzenia, małe smutki i szczere, jasne chwile szczęścia, czasami bardzo poważne próby, przypominają czas patriarchów – ulubieńców z pierwszych kart Pisma Świętego, czy może pierwsze chwile ewangelicznej społeczności chrześcijan ery po Mesjaszu.

Tradycyjnie, słowo "Korban" jest tłumaczone na polski jako "ofiara", co prawdopodobnie pochodzi z kombinacji łacińskich słów, oznaczających "czynić świętym", ale normalnie używane oznacza poświęcenie czegoś, oddanie czegoś w zamian za nic - ale w imieniu szczytnej sprawy (np. obrony kraju, dorastania dzieci itp.). W języku hebrajskim słowo korban pochodzi od hebrajskiego korzenia KAREW - co oznacza "podchodzić bliżej". Korban jest „pojazdem” dla człowieka do dostania się bliżej Boga, przynoszeniem siebie samego bliżej Haszem. W księdze Chassidut jest wielka lekcja dotycząca pasuku "adam Ki Jakriw Mikem" (Kapłańska 1:2), że mógłby być on interpretowany jako "człowiek, który poświęca siebie samego jako ofiarę dla Haszem".

Każda z korbanot jest przedstawiona na początku z frazą: "Zot Torat ha..." (to jest instrukcja dotycząca [ofiary]...).
Każdy korban jest odmienną "Torą", odmiennym nauczaniem tego, czego, mamy się nauczyć.

Chcę z całego serca zachęcić przede wszystkim siebie, a także Ciebie, do systematycznego czytania Pięcioksięgu. Proszę, przypatrz się pilnie i uważnie przypadającej na ten tydzień parszy o ofiarach.
Myślę, że Bóg tak pobłogosławi nasze wspólne czytania, że co rok będziemy lepiej i piękniej rozumieć co dla naszego życia wnosi informacja o podziale ofiary ze zwierzęcia na części. Ofiara ze zwierząt pokazywała nasze osobiste ofiarowanie - składanie uczuć naszych i naszej świadomości w ofierze. A zatem szczegóły pokazujące podział anatomiczny i sposób postępowania kapłana z częściami ciała zwierzęcia może pobudzić nas do odkrywania prawd o naszym poświęceniu, o naszym wnętrzu.
Rodzaje ofiar pokażą nam różne dziedziny i rejony naszej pobożności i naszego życia wewnętrznego i codziennego, w których powinniśmy pamiętać o Panu Bogu.

Zaś na przykład rodzaje przewinień (Kapłańska 5:1-13) pokazują i na nasze problemy z winami i grzechami, jakich się dopuszczamy. Gdyby na przykład ktoś z nas zetknął się z takimi siłami ciemności, których natury nie można zrozumieć (szczególnie narażeni są tu młodzi ludzie w swoim środowisku spotykający się z różnymi dziwnymi subkulturami lub cierpiący na schorzenia psychiczne lub ci, którzy nie ustrzegli się przed kontaktem, ze spirytyzmem), można te przewiny potraktować jako "usłyszenie zaklęcia i byciem świadkiem tego" - to ma on według Prawa Mojżeszowego możliwość oczyszczenia się. Innym zanieczyszczeniem może być stykanie się z wulgarnością ("dotknięcie się nieczystości") lub "przysięganie paplając niebacznie" czyli podjęte nieostrożnie zobowiązanie, które nie możemy spełnić.

Z tych grzechów można oczyścić się, objawiając je Bogu a także przed zaufanym współbratem (ofiarowanie owcy lub kozy) - bądź też - jeśli nie mamy tego okazji uczynić – wyznanie grzechu tylko przed Bogiem i napełnianie się świętymi myślami i uczuciami takimi jak ufność i wiara w przebaczenie, mądrością, znajomością, utwierdzeniem w Słowie Bożym, pokojem, miłością, rzetelnością (ofiara z ptaka)...

Zatem wytrwale czytajmy i badajmy Torę oraz całe natchnione przez Boga Pismo Święte..."

[wuka]

Matko boska

[janwisniewski68]

konferencja galaktyczna wybrała Trampa który w wyborach dostał kopa !! Ha!!!ha!!
Milewski wyszedłeś na frajera !!